Autobiografie Essay Example

Autobiografie Essay Example Autobiografie Essay Autobiografie Essay Essay Topic: The Godfather Vroeger heb ik een heleboel boeken voorgelezen gekregen, zoals Visje bij de thee en Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt. Net als elk meisje was ik ook dol op sprookjes. Mijn moeder heeft me verteld dat ik altijd wilde dat ze Roodkapje voorlas, maar zelf kan ik me daar niks van herinneren. Van Max Velthuis las mijn moeder ook verschillende boekjes voor en later kon begon ik ze zelf te lezen als oefening. Een aantal van deze boekjes waren Olifant en de tijdmachineâ„ ¢, Kikker is een heldâ„ ¢ en Kikker en de vreemdelingâ„ ¢. Ik vond het prachtig dat een kikker kon praten en allerlei dingen kon doen die mensen ook deden. Toen ik op de basisschool zat las ik erg veel boeken van Annie M.G. Schmidt en Roald Dahl. Ook heb ik Het grote boek van Madeliefâ„ ¢ gelezen. In dat boek stonden alle verhalen van Madelief. Zoals Met de poppen gooienâ„ ¢, Grote mensen daar kan je beter soep van kokenâ„ ¢, Op je kop in de prullenbakâ„ ¢, Krassen in het tafelbladâ„ ¢ en Een hoofd vol macaroniâ„ ¢. Ook heb ik van Guus Kuijer Ik ben Polleke hoorâ„ ¢ en De tranen knallen uit mijn kopâ„ ¢ gelezen. Het leuke van de boeken van Guus Kuijer vond ik dat de hoofdpersonen altijd ontdeugend waren en deden wat ze zelf wilden. In de boeken van Annie M.G. Schmidt echter waren de hoofdpersonen vaak verlegen en hadden het allemaal niet zo goed in het leven. Een voorbeeld daarvan is Sjakie en de Chocoladefabriekâ„ ¢. Sjakie en zijn familie zijn bijvoorbeeld heel arm. Zo is Pluk in het boek Pluk en de Pettefletâ„ ¢ een jongetje dat helemaal alleen in een flatgebouw woont. En Lotje, die woont helemaal alleen met haar vader in een caravan! Andere boeken die ik van Annie M.G. Schmidt gelezen heb zijn Wiplalaâ„ ¢ en Wiplala weerâ„ ¢. Nog zoâ„ ¢n idee! Hoe verzin je het om een verhaal te schrijven over een tuinkabouter Het idee alleen al vond ik prachtig. De boeken die ik minder leuk vond waren de lijsters. Onder andere omdat we die in groepjes moesten lezen en de andere kinderen lazen te langzaam, naar mijn mening dan. De lijsters kon je ook zelf bestellen en dat vond ik weer wel leuk. Dan kon in tenminste in mijn eigen tempo, veel sneller dan al die andere kinderen in mijn klas natuurlijk, het boekje uitlezen. Het enige wat ik daar vervelend van vond, was dat die boekjes zo snel uit waren. Binnen een dag vaak. Alleen hoe ouder je werd, hoe dikker die boekjes werden en er was een serie lijsters â€Å" de Gouden Lijstersâ„ ¢ â€Å" die wel superleuk was. Hier hoorde onder andere het boek De Zevensprongâ„ ¢ van Tonke Dragt bij. Op de basisschool vond ik het altijd heel belangrijk dat er een heleboel tekeningen bij zaten, anders wist ik niet hoe de hoofdpersonen eruitzagen. Ik lees nu veel liever boeken zonder veel plaatjes, zodat ik het uiterlijk van de hoofdpersonen zelf kan verzinnen. Helaas word ik daardoor vaak teleurgesteld als ik de verfilming van het boek zie. Harry Potter bijvoorbeeld was in mijn gedachten veel leuker dan in de film. Ik vond het ook altijd prachtig als twee mensen op elkaar verliefd werden, wat ze zelf in het begin nog niet wisten, maar ik als lezer natuurlijk allang doorhad. Toen vond ik het nog heel erg leuk dat ik altijd precies wist hoe een boek af zou lopen. En natuurlijk moest het altijd een happy endingâ„ ¢ hebben, anders was het een stom boek. Nu hoeft niet elk boek een en zij leefden nog lang en gelukkigâ„ ¢-einde te hebben. Een einde waarbij de hoofdpersonen niet bij elkaar kunnen zijn, kan ook mooi zijn. Wel heb ik er een hekel aan als een boek een open einde heeft. Daar kan ik helemaal niet tegen. Dan moet ik zelf een einde gaan verzinnen, terwijl ik dan net zo goed zelf een heel boek zou kunnen gaan schrijven. Ook heb ik het gevoel dat de laatste bladzijde van een boek ook echt het einde van het verhaal moet zijn. Tenzij er natuurlijk een vervolg komt. In groep zeven en acht las ik nog steeds boeken met een happy endâ„ ¢. Zoals de boeken Razendâ„ ¢, Pijnstillersâ„ ¢ en Afblijvenâ„ ¢ van Carry Slee. Nu heb ik eindelijk door dat de boeken van Carry Slee grotendeels hetzelfde zijn. Zo zat er altijd een moraal in het verhaal, heel erg vervelend. Ik lees een boek toch voor mijn plezier Dan hoeft er van mij geen wijze les in te zitten. Andere boeken die ik in groep acht al las waren de boeken van Francine Oomen. Die waren natuurlijk heel aantrekkelijk om te lezen. Vooral als je vooraan in de rij staat om naar de brugklas te gaan en de titel van het boek Hoe overleef ik de brugklasâ„ ¢ is. Ook las ik een heleboel typische meidenboeken, onder andere van Kate Cann. Vrijâ„ ¢, Siestaâ„ ¢ en Party!â„ ¢ zijn alle drie boeken die gaan over meisjes met liefdesproblemen en uiteindelijk komt alles natuurlijk weer goed. Kate Cann is eigenlijk de Engelse versie van Carry Slee. Boeken die ik las en nog steeds lees, zijn de boeken van Thea Beckman. Het idee dat er in haar boeken een heleboel geschiedenisfeiten staan, trekt mij heel erg aan. Haar boeken maken het hele vak geschiedenis leuk. Andere boeken die zich ook in de geschiedenis afspelen zijn de boeken van Karl May. Zijn verhalen spelen zich af in de 19e eeuw. Al zijn boeken gaan over de in Amerika bekende westman Old Shatterhand en de indiaan Winnetou. Alleen wordt Old Shatterhand na de dood van Winnetou in de Orient bekend als Kara Ben Nemsi, samen met zijn reisgenoot Hadji Halef Omar. Twee jaar geleden ben ik begonnen met het uitspitten van mijn moeders boekenkast. Daarin vond ik het De Da Vinci codeâ„ ¢ en Het Bernini Mysterieâ„ ¢ van Dan Brown. Wat ik leuk vond aan die boeken was de onverwachte wending in het hele verhaal. Als je denkt te weten wat er precies aan de hand is, blijkt het uiteindelijk heel anders te lopen. Ook was het leuk om te lezen doordat je weet dat het een mengeling van feiten en fictie is. In Het Bernini Mysterieâ„ ¢ bijvoorbeeld kom je een heleboel te weten over hoe alles eraan toe gaat tijdens het kiezen van een nieuwe Paus. Ook heb ik boeken van Robert van Gulik gelezen. Zijn boeken gaan over Rechter Tie, een rechter die in China gewoond heeft en daar ook echt al deze moorden heeft opgelost. De boeken van Robert van Gulik zijn niet van die romannetjes die je binnen een dag uit hebt, al doet het aantal bladzijdes je dat wel vermoeden. Voor de rest heb ik een aantal boeken van John Grisham gelezen zoals De Clientâ„ ¢, De Advocaat van de Duivelâ„ ¢ en Achter gesloten deurenâ„ ¢. Onder andere omdat advocaten en maffia in zijn boeken heel belangrijk zijn. Ik wilde later advocaat worden en daarom heb ik zijn boeken gelezen. Ik vond dat ze de moeite waard waren. Een ander boek waarin de maffia een grote rol speelt, is het boek The Godfatherâ„ ¢. Ik vond het een fantastisch boek. Door de manier waarop Mario Puzo de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen beschrijft, lijken ze echt te gaan leven. Hij laat je de wereld vanuit hun perspectief zien. Een boekenwurm als ik komt natuurlijk ook minstens drie keer per maand in de bibliotheek. Ik heb uit de bibliotheek onder andere Stad van de maskersâ„ ¢, Stad van de bloemenâ„ ¢ en Stad van de sterrenâ„ ¢ gelezen. Dit zijn 100% fantasieboeken. Sommige boeken waarin twee werelden samen komen zijn heel chaotisch geschreven en dan raak je alleen maar in de war. Bij deze serie is het allemaal heel logisch. Dat is eigenlijk ook zo in Het Gouden Kompasâ„ ¢. Zoals ik al eerder geschreven had, vind ik dat boeken met een einde waarin de hoofdpersonen niet bij elkaar kunnen zijn ook erg mooi. Daarvan is Het Gouden Kompasâ„ ¢ een voorbeeld. w Boeken die ik vrij recent heb gelezen zijn Het huis van de geestenâ„ ¢ van Isabel Allende en de serie De Aardkinderenâ„ ¢. Wat ik mooi vind aan de boeken van Isabel Allende is dat je de personages leert kennen en ze hebben elk iets wat ze uniek maakt. De Stam van de Holebeerâ„ ¢ vond ik een prachtig boek. Daar zijn een aantal redenen voor. Ten eerste zijn de personages en hun gevoelens zo goed beschreven dat je hun beslissingen in het leven voor de volle honderd procent begrijpt. Ten tweede het idee dat Jean M. Auel drie jaar in het bestuderen van de feiten heeft gestopt om het verhaal zo waarheidsgetrouw mogelijk te maken. Een minpuntje aan het boek, en eigenlijk de hele serie, was dat er veel seks in zat. Mijn naam is Hannahâ„ ¢ daarentegen viel heel erg tegen. De achterkant van het boek laat je denken dat het leven van een vrouw totaal verandert doordat ze een achtergelaten kind meeneemt. Maar na het eerste hoofdstuk heb je direct door dat die vrouw veel meer bezig is met het vinden van haar Romeo dan met het verzorgen van Hannah. Ondanks al dat vind ik het heel moeilijk om een boek halverwege weg te leggen. Als ik dat doe blijft de vraag wat er verder kan gebeuren in mijn hoofd rondspoken en daar kan ik niet tegen. Na dit allemaal geschreven te hebben kom ik tot de conclusie dat mijn smaak qua boeken erg veranderd is. Ik zal niet meer boeken zoals Wiplalaâ„ ¢ gaan lezen. Ik vind het nu veel belangrijker dat boeken echt ergens over gaan en dat er ook fictie in zit. Ik lees namelijk om te kunnen wegdromen in een andere wereld en voor de ontspanning en als er dan alleen maar feiten in een boek staan is het net alsof ik een schoolboek lees. Dus ik ben van plan om nog een heleboel boeken te gaan lezen in mijn verdere leven. Eerst nog fantasie- en geschiedenisboeken, maar later zal mijn smaak qua boeken waarschijnlijk nog verder ontwikkelen en ik sta daarom ook open voor allerlei soorten boeken. Verder heb ik nog lang niet alle boeken uit mijn moeders boekenkast gelezen, dus ik ben nog wel even zoet.